Rafstöð virkjunar er tæki sem notað er til að framleiða rafmagn úr ýmsum orkugjöfum. Rafallar breyta mögulegum orkugjöfum eins og vindi, vatni, jarðvarma eða jarðefnaeldsneyti í raforku.
Orkuver nota yfirleitt orkugjafa eins og eldsneyti, vatn eða gufu, sem er notaður til að snúa túrbínum. Túrbínurnar eru tengdar við rafalstöðvar sem breyta vélrænni orku í raforku. Orkugjafinn, hvort sem er eldsneyti, vatn eða gufa, er notaður til að snúa túrbínu með röð af blöðum. Túrbínublöðin snúa ás, sem aftur er tengdur við rafalinn. Þessi hreyfing býr til segulsvið sem veldur rafstraumi í spólum rafalsins og straumurinn er síðan fluttur í spenni.
Spennirinn hækkar spennuna og sendir rafmagnið til flutningslína sem afhenda fólki rafmagnið. Vatnstúrbínur eru algengasta orkugjafann þar sem þær nýta orku úr rennandi vatni.
Fyrir vatnsaflsvirkjanir byggja verkfræðingar stórar stíflur yfir ár, sem veldur því að vatnið verður dýpra og rennur hægari. Þetta vatn er leitt í þrýstirör, sem eru pípur staðsettar nálægt botni stíflunnar.
Lögun og stærð pípunnar eru stefnumiðað hönnuð til að hámarka hraða og þrýsting vatnsins þegar það streymir niður strauminn, sem veldur því að túrbínublöðin snúast hraðar. Gufa er algeng orkugjafi fyrir kjarnorkuver og jarðvarmaver. Í kjarnorkuveri er hitinn sem myndast við kjarnaklofnun notaður til að breyta vatni í gufu, sem síðan er leitt í gegnum túrbínu.
Jarðvarmavirkjanir nota einnig gufu til að snúa túrbínum sínum, en gufan er mynduð úr náttúrulegu heitu vatni og gufu sem er staðsett djúpt undir yfirborði jarðar. Rafmagnið sem myndast úr þessum túrbínum er síðan flutt í spenni sem hækkar spennuna og beinir raforkunni um flutningslínur að heimilum fólks og fyrirtækjum.
Að lokum sjá þessar virkjanir fyrir rafmagni fyrir milljónum manna um allan heim, sem gerir þær að mikilvægri orkugjafa í nútímasamfélagi.
Birtingartími: 26. maí 2023
